No marco do actual conflito en Europa oriental, os Estados Unidos, a Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN) e Ucraína como figura de palla, levan a cabo unha política de máxima presión, de cerco e ataques contra a federación rusa desde o ano 1991—cando se derruba a ex Unión Soviética—até os nosos días, onde se impón o obxectivo hexemónico de Washington.

 Política que incluíu a ampliación da OTAN á fronteira occidental de Rusia, a pesar das exixencias de garantía de seguridade formuladas por Moscova, como unha maneira de contender contra os afáns de dominio de occidente á conta dos ex países socialistas e sobre todo as ex repúblicas socialista soviéticas, que se constituíron como países independentes a partir do mencionada derruba da ex URSS.

 Unha política que implicou un proceso de exterminio da poboación ruso parlante do Donbás. Isto, tras o golpe de estado contra o ex presidente Viktor Yanukovich en febreiro do ano 2014, mediante a revolución de cores denominada Euromaidán. Proceso que significou a chegada ao poder en Ucraína dun réxime ultranacionalista, dominado por sectores neonazis que aplicaron unha política de rusofobia con resultados de exterminio da poboación do Donbás, como tamén accións de desestabilización contra a federación rusa.

 Tal situación xerou a proclamación das repúblicas populares de Donetsk e Lugansk, o recoñecemento por parte de Rusia e o inicio da chamada acción militar de desnazificación e desmilitarización de Ucraína e o réxime nenonazi kievita. Goberno presidido polo aliado pro europeista e Otanista, Volodímir Zelenski. Conflito que axuntou esforzos militares, económicos, políticos e diplomáticos máis visíbeis aínda, desde Washington e o brazo militar europeo, a favor de Kiev e con iso un transo bélico que acrecenta a posibilidade de ampliar as accións militares a outras partes de Europa.

Rusofobia

 Hoxe, en Europa, a través dunha narrativa mediática e política, levada a cabo por gobernos como o dos Estados Unidos, Francia, Gran Bretaña e Alemaña, fundamentalmente, impulsouse un clima, o fortalecemento dun sentir e unha conduta de sometemento á narrativa estadounidense, ao modelo de vida e á visión de mundo da nación do norte do continente americano imbricado por un eixo de rusofobia⁽¹⁾ como nunca na historia das relacións internacionais.

 Nun interesante artigo chamado “Rusofobia: a outra guerra” o analista do medio Granma, Elson Concepción Pérez sinala que “os Estados Unidos, a OTAN e os fascistas en Ucraína fixeron da rusofobia unha especie de cartilla na cal aparecen, debidamente ordenados, cada un dos elementos para crear un escenario de odio cara a Moscova, as súas autoridades, o seu pobo e até a súa propia historia. O obxectivo que se persegue é reverter, e á vez xustificar, a verdadeira raíz da actual situación de guerra, situando tropas da OTAN e os seus medios bélicos moi próximos a territorio ruso, querendo facer crer que é o Goberno ruso o que actúa contra a nación veciña. Igual propósito ten quen fornece cifras multimillonarias de armas de todo tipo a Kiev, para actuar contra os militares rusos, ou quen impoñen ao país sancións económicas, comerciais e outras, co fin de debilitala e facer que se renda”⁽²⁾.

 Os medios de comunicación occidentais, cuxa estratexia permanente é de manipulación e desinformación de todo aquilo que proveña de Rusia e de defensa incondicional da política do réxime kievita, serven, igualmente de instrumentos difusores das tarefas levadas a cabo pola Unión Europea como extensión das liñas de acción que emanan desde a Casa Branca, como condutor dos intereses dos círculos de negocios e grupos financeiros estadounidenses.

 A caste política estadounidense, xunto aos grupos de presión do complexo militar industrial, os movementos e organizacións sionistas, son os que marcan a política exterior estadounidense e con iso as trabes mestras na súa relación con esa Europa, que hai moito tempo perdeu todo signo de soberanía. Esa caste, con cabezas visíbeis como é o presidente estadounidense Joe Biden, o mandatario francés Emmanuel Macron, o chanceler alemán Olaf Scholz e o primeiro ministro británico Keir Rodney Starmer levan a batuta europea no apoio activo e multimillonario en armas e diñeiro ao réxime kievita.

 O obxectivo disto é darlle viabilidade á escalada do conflito en Ucraína baixo a estratexia do caos programado⁽³⁾ ideado e planificado en Washington e que usa como cervato a esa Unión Europea e a OTAN, convertida hoxe na organización máis importante do continente europeo. Tal camiño conduce a Europa a un beco sen saída, enfrontándose a Rusia, impulsando unha política de odio irracional, que só ten efectos negativos para as sociedades europeas e aumenta a carga financeira a eses pobos. En linguaxe simple: o inimigo non é Rusia, senón que aquel que se presenta como líder desa Europa carente de señorío e autodeterminación. 

 O conxunto de Europa paga hoxe pola enerxía máis do que desembolsaba cando existía o contrato enerxético con Rusia. Os Estados unidos e as súas transnacionais petroleiras e gasíferas enriquecéronse enormemente, do mesmo xeito que Noruega, que aproveitan o cesamento de vínculos con Rusia, que tiña enormes proxectos como Nord Stream I e II con Alemaña. Unha nación teutoa que simplemente se someteu ás decisións de Washington enmudecendo e aceptando nunha conduta de burricán á decisión de facer estalar os gasodutos ruso-alemáns baixo o mar Báltico.

 Alemaña está a perder a súa industria porque perdeu a enerxía barata que lle proporcionaban os contratos asinados con Rusia. Unha industria a pique que terá un custo social de envergadura  e que ademais se está deslocalizando. Moitas das súas industrias teñen o seu centro fóra de Alemaña.  O chamado motor de Europa é hoxe unha maquina exhausta, débil, sometida e non existe unha reacción social que modifique isto. Paradoxalmente son os sectores da dereita alemá os que sacan a voz respecto de traballar por cambiar ese rumbo, so pena de perder posibilidade de liderar como potencia unha Europa tamén debilitada, día a día.

 Alemaña non reaccionou cando lle fixeron estalar os gasodutos, medorenta, timorata e sometida. Un nivel de subordinación abismal e que ademais está a perder o seu papel de portaavións europeo de Washington a favor dunha Polonia, que tomou o papel máis activo de apoio a Ucraína, co interese evidente de recuperar os seus territorios do actual occidente do seu veciño⁽⁴⁾. E isto co custo de ter perdido xa cinco mil efectivos do seu exército.

 A rusofobia agocha intereses hexemónicos, propiciados fundamentalmente polas elites políticas dos Estados Unidos e parte de Europa coa presenza impresionante dun complexo mediático, académico, político totalmente Otanista. E, nese contexto, explícase, por exemplo, a entrada de dous países que se crían afastados desas influencias como Suecia e Finlandia pero que demostraron transitar naturalmente desde esa aparente distancia da OTAN a cumprir hoxe, no norte europeo, un papel absolutamente xenuflexo a Washington e os seus que adoita explicarse coa imposición do neoliberalismo nesas sociedades de benestar camiño á degradación política e económica.

 Sociedades europeas onde resulta aínda abraiante verificar o arroubo ante a cultura estadounidense, a macdonalización da política e a vida cultural de sociedades cada día máis perdidas no norte de autodeterminación. Sociedades que algunha vez foron puntos de referencia cultural, guías do coñecemento e hoxe aletargadas nas súas institucións e vida social baixo o marco do irmán maior, do Tío Sam e as súas imposicións.

 Un afán de pertenza á OTAN e a todo o que cheire a Washington, que lles custará moi caro en materia de soberanía. O triunfo cultural estadounidense e os seus aliados máis estreitos que conducen o rabaño europeo ao abismo é total. Neste panorama resulta evidente tamén que o mundo da esquerda perdeu rumbo, erra a dirección de desenvolvemento e mesmo a valiosa acción da crítica, onde o apoio ao réxime kievita é maioritario, sen facer unha mínima análise de como se chegou ao actual estado de cousas.

 E, se tomamos o proceso de exterminio contra o pobo palestino, esa esquerda foi incapaz de mostrar un camiño de moral e dirección correcta que termine, por exemplo, co apoio financeiro e militar ao réxime nacionalsionista. A Unión Europea é, simplemente, unha caixa de resonancia do que Washington di e ordena respecto de Ucraína e Israel. Resulta vergoñoso constatar, por exemplo, que Alemaña sexa hoxe o segundo país que máis armas outorga á entidade israelí para levar a cabo o xenocidio do pobo palestino. Unha Alemaña coaptada polo sionismo e por posicións de rusofobia que resultan deplorábeis.

 A Unión Europea e con iso gran parte dos 27 membros deste organismo convertéronse simplemente nun protectorado estadounidense, sen gran diferenza co conxunto de países⁽⁴⁴⁾ que conforman o continente europeo e os seus 700 millóns de habitantes. Hoxe, para analistas residentes en Europa, consultados por este cronista, a institución máis importante de Europa é a OTAN, non a Unión Europea, que deveu en algo simbólico, coas súas elites políticas, militares, financeiras vinculadas e aliñadas estreitamente cos intereses de Estados Unidos e con iso levadas tamén á confrontación con Rusia e China.

 Todas as elites europeas están relacionadas intimamente con corporacións transnacionais anglosaxoas e sionistas. Macron pertencía á banca Rothschild. A familia da presidenta do consello de Europa Úrsula von der Leyen —quen viviu nos Estados Unidos— vinculada á industria da seda e farmacéuticas. A ministra de relacións exteriores de Alemaña Annalena Baerbock, militante do Partido Verde é profundamente antirrusa cun altísimo nivel de agresividade contra Moscova, como tamén contra a República Popular China.

 As súas declaracións respecto de Moscova e Beijing explicitan a “necesidade” de ter unha política exterior común da UE máis forte en todos os planos. Irónico, unha chanceler ecoloxista, proguerra, belicista. Un absurdo, pois claramente non existe ecocidio máis grande que a guerra. Pero…que lle pode importar iso a unha funcionaria dos intereses hexemónicos enquistada no goberno alemán. 

 A análise histórica da Unión Europa mostra que esta organización foi un invento dos Estados Unidos, de aí o férreo control que exerce sobre todas as súas canles políticas e económicas. Washington e a súa pax americana explica esa creación, o seu impulso e apoio pola necesidade da posguerra de quitar toda influencia aos movementos sociais e políticos ligados á esquerda e que puidesen ter proximidade con ese Moscova, centro do internacionalismo do progresismo no planeta.

 É evidente que Europa perdeu toda relevancia estratéxica neste ano 2024. O verdadeiro poder europeo é a OTAN, que mesmo ten máis membros que a propia Unión Europea. A OTAN é a fonte de potestade real, na que o seu comando en xefe radica en Washington, non en Europa. Constatación evidente que o novo patio traseiro de Estados Unidos se chama Europa.

_____________________________________________________________________________

Notas:

(1) No século XIX, o frenesí antirruso era tal que a elite intelectual das potencias occidentais cuñou o termo “rusofobia” para se referir á vez ás persoas que albergaban un medo irracional cara a Rusia e ás que esaxeraban conscientemente a ameaza que esta representaba. https://mondiplo.com/anecdotario-de-la-rusofobia.

(2) https://www.granma.cu/mundo/2023-06-06/rusofobia-la-otra-guerra-06-06-2023-20-06-55

(3) Paul Wolfowitz foi o responsábel último da Guía de Planificación da Defensa de Estados Unidos nos anos 90. Wolfowitz desenvolveu un proxecto que contiña a política exterior de defensa para os anos vindeiros (comprendía desde 1994 a 1999). Unha política exterior «unipolar» e de acción militar preventiva para neutralizar toda posíbel ameaza doutras nacións. https://www.resumenlatinoamericano.org/2023/10/13/palestina-netanyahu-y-el-sionismo-avidos-de-sangre/

(4) O goberno polaco converteuse no actor máis dinámico na política contra Rusia levada a cabo polo goberno estadounidense a través da Organización do Tratado do Atlántico Norte –OTAN– e que ten o escenario ucraíno como centro desa confrontación. Polonia convértese así nun máis das figuras de palla de Washington e a OTAN e pretende asestar unha navallada nas costas ao país que se supón apoia. Nese marco e baixo o pretexto de supostos procesos de integración, Varsovia tenta “borrar” as fronteiras entre Polonia e Ucraína e así anexionar territorios do seu veciño en prol dunha política expansiva permitida polos seus avais occidentais. A camarilla política polaca, aproveitando o bo pé das súas relacións con Bruxelas, non agochou as súas ambicións de restabelecer o control sobre o que denominan “unha terra polaca histórica” de Ucraína Occidental, en principio con apoio aos miles de refuxiados ucraínos que foxen da guerra e posteriormente dar a coñecer a súa intención e incorporar as rexións de Lviv, Ivano-Frankivsk, Volyin, Ternipil, Rivno e Khmelnitsk https://radio.uchile.cl/2023/09/19/polonia-busca-anexionar-regiones-de-ucrania-occidental/

_____________________________________________________________________________

[Artigo tirado do sitio web HISPANTV, do 25 de outubro de 2024]