A CIG recoñécelle a Suso Seixo o seu “compromiso, esforzo, sacrificio, entrega abnegada e militancia insubornable”
Carril: “É desa xeración de compañeiros/as que, con enormes sacrificios e na adversidade, ergueron o sindicalismo nacionalista”
Nacional -
“Suso é desa xeración de compañeiros e compañeiras que, con enormes sacrificios, penalidades e na máis absoluta adversidade, fixeron posíbel erguer o sindicalismo nacionalista con clara vocación de facelo hexemónico en todos os centros de traballo do noso país”. Quen así o retratou foi o secretario xeral da CIG, Paulo Carril, no xantar que a central sindical organizou este sábado para render homenaxe, con motivo da súa xubilación, ao que foi secretario xeral durante 16 anos, desde 2001 até 2017: Suso Seixo.
O acto -que comezou ao remate do xantar ao que se sumaron, para render esta merecida homenaxe a Seixo, preto de 300 persoas- foi presentado pola secretaria das Mulleres da CIG, Margarida Corral, quen fixo un percorrido inicial pola súa biografía antes de chegar ao sindicalismo, aos 26 anos.
![](https://cig.gal/imaxes/adaptadas/780/files/novas/2019/01/26/Homenaxe%20Suso/2019-01-26%20homenaxe%20a%20Suso%20Seixo%20002.jpeg)
Porén, Corral quixo centrarse, máis que na biografía oficial político-sindical, na súa faceta humana. Así lembrou a súa primeira imaxe de Suso, “aquel home miúdo, de pelo crespo, de barba espesa e loira, de gafas de pasta, co puño ergueito, con voz calma e fonda, que escoitaba no final das manifestacións nacionais que percorrían Compostela”.
Lembrou a primeira xuntanza con el e “a impresión que me deu estar diante dun persoeiro histórico, dun referente” e a partir de aí ao Suso compañeiro e amigo ao que lle interesan as persoas e a súa “enorme capacidade de calmar os ánimos máis intensos”. Mais tamén a súa “destreza” para “apagar lumes”, mediar nos conflitos e superar as adversidades “coa vista posta sempre en reforzar o proxecto”. Unha faceta pola que considerou o seu papel “clave para fortalecer e darlle estabilidade ao sindicalismo nacionalista”.
Mais tampouco quixo esquecerse doutras moitas facetas, máis alá da súa militancia, como pai, como amante do sendeirismo por montes e fragas e como namorado da música tradicional, mesmo facendo parte do grupo musical Parabéns.
Con todo, Margarida Corral quixo deixar claro que, lonxe de afastarse da primeira liña, segue a estar vinculado de xeito activo como presidente da Fundación Moncho Reboiras e como voceiro de Vía Galega, a plataforma en defensa dos dereitos nacionais de Galiza. E concluíu expresando o seu “agarimo e profundo respecto a quen xogou un papel clave no nacionalismo deste país, representando a esencia do sindicalismo nacionalista e de clase, erixíndose como referente incuestionábel do movemento obreiro galego. No nome de todas e todos nós, grazas pola túa loita inquebrantábel, por axudar a construír e consolidar o sindicalismo nacionalista até convertelo no que hoxe é a CIG”.
![](https://cig.gal/imaxes/adaptadas/780/files/novas/2019/01/26/Homenaxe%20Suso1/19-01-26_homenaxeSusoSeixo_05.jpg)
A secretaria das Mulleres da CIG deu paso ao secretario xeral quen quixo recoñecer de Seixo, en nome de toda a central sindical, a súa “honestidade e honradez, polo elevado sentido da responsabilidade, pola coherencia de actuar como se pensa, como se sinte a defensa duns principios, dunha ideoloxía emancipadora e de clase nunha nación negada e sen soberanía política, cun pobo sometido a un proceso de colonización e de explotación secular”.
Mais Paulo Carril quixo tamén presentar esta homenaxe “como manifestación de gratitude polas moitas renuncias persoais feitas para xogar un papel constante e permanente, sen ostentacións de ningún tipo e conforme a unhas profundas conviccións ante unha obra colectiva, como a que representa o sindicalismo nacionalista e de clase”.
Lembrou que Suso “é desa xeración de compañeiros e compañeiras que con enormes sacrificios, penalidades e na máis absoluta adversidade fixeron posíbel erguer o sindicalismo nacionalista, con clara vocación de facelo hexemónico en todo os centros de traballo do noso país”. Esa xeración que fixo –lembrando a Castelao- “unha loita nobre e leal das ideas para asegurar o progreso”, ao apostar “con firmeza na auto organización do pobo galego e da clase traballadora galega no convencemento e na esperanza de que é a mellor, a única ferramenta real para a liberación nacional e social de Galiza”.
![](https://cig.gal/imaxes/adaptadas/780/files/novas/2019/01/26/Homenaxe%20Suso1/19-01-26_homenaxeSusoSeixo_12.jpg)
O secretario xeral da CIG retratouno como “persoa meticulosa e precisa”, salientou a súa “paciencia” e considerouno como a “personificación da entrega en corpo e alma a todo isto, lonxe de calquera individualismo e cun claro sentido colectivo, a través dun intenso e incombustíbel traballo en todas as frontes posíbeis para facer da CIG a inmensidade do que hoxe somos: a 1º forza en representación sindical, afiliación e mobilización social”. Un “auténtico revolucionario” con “grande sentido histórico do momento”, coa “capacidade e sabedoría de afrontar todas as situacións, tanto as da intensa e polémica vida interna do sindicalismo nacionalista, como as de acción sindical e social”.
Carril rematou lembrando as palabras de Víctor Casas sobre o compromiso necesario para crear conciencia nacional galega, “intervindo en todo o que a nosa vida se refire…” mais nunca fuxindo “do sitio onde a nosa presencia é máis necesaria e urxente". Papel que lle atribuíu ao compañeiro Suso de quen considerou que todo o seu traballo e toda a súa loita “fai real aquela frase de Nelson Mandela de que ‘ todo parece imposíbel até que se fai’”.
Por iso agradeceulle “todo o feito” e todo o que “aínda seguirás facendo” cun “sorte e goza desta nova etapa, no desexo de sermos quen de proseguir a tarefa co teu mesmo convencemento e adicación”.
![](https://cig.gal/imaxes/adaptadas/780/files/novas/2019/01/26/Homenaxe%20Suso/2019-01-26%20homenaxe%20a%20Suso%20Seixo%20001.jpeg)
Suso Seixo, que pechou, coa súa intervención, o acto, comezou manifestando o seu “profundo e sincero agradecemento” por esta homenaxe e facendo un breve percorrido por como foi a súa chegada ao sindicalismo nacionalista “pola miña condición de comunista e patriota galego e pola miña militancia político partidaria na UPG, se non fose así, o meu achegamento e o meu compromiso co sindicalismo nacionalista sería moi diferente”.
Compromiso militante
Por iso trasladou o seu “firme” convencemento de que, “para o bo futuro dun proxecto sindical como a CIG, é fundamental que os seus cadros a todos os niveis, pero especialmente os seus cadros de dirección, deben de ser compañeiras e compañeiros con ideoloxía nacionalista e de esquerdas e cun forte compromiso militante, por suposto na CIG, pero tamén no movemento nacionalista galego”. Unha cuestión que considerou imprescindíbel para que a CIG non se desvíe do seu ideario e obxectivos e “termine sendo absorbida polo sistema”.
![](https://cig.gal/imaxes/adaptadas/780/files/novas/2019/01/26/Homenaxe%20Suso/2019-01-26%20homenaxe%20a%20Suso%20Seixo%20004.jpeg)
Advertiu dos tempos difíciles para a clase traballadora galega que hai agora e alertou de que “os que veñen non van son mellores, a non ser que mudemos a correlación de forzas actual”. Asegurou que “a explotación de clase non só non desapareceu, senón que segue a estar moi presente” e aínda se incrementará “para compensar a redución das marxes de ganancia que está a ter o capital, desde hai algúns anos”, máis nun caso como o galego onde tamén advertiu do “incremento do carácter periférico de Galiza” e do afondamento “da súa dependencia colonial e da súa españolización”.
Dous feitos salientábeis
Seixo destacou dous feitos que considerou especialmente salientábeis. O primeiro, que a CIG, o sindicalismo nacionalista, é hoxe a primeira forza sindical na Galiza, por primeira vez na historia do movemento obreiro galego, con 4.600 delegados/as e un 29% de representación sobre o total; con máis de 70.000 afiliados/as; con autonomía financeira, unha economía saneada e coa maior capacidade para influír hoxe nas relacións laborais en Galiza.
Todo isto conseguido, dixo “sen renunciar á nosa condición de central sindical nacionalista, manténdonos firmes na defensa dun marco propio de relacións laborais e da soberanía nacional, así como nunha liña clara de central sindical de clase, de oposición á política de pacto social, de confronto co poder económico e co poder político ao seu servizo e cun perfil propio e claramente diferenciador do que é o sindicalismo pactista español”.
![](https://cig.gal/imaxes/adaptadas/780/files/novas/2019/01/26/Homenaxe%20Suso/2019-01-26%20homenaxe%20a%20Suso%20Seixo%20005.jpeg)
O segundo, que este ano se cumpre o 25 aniversario da constitución da CIG, logo da fusión da CXTG e da INTG, no ano 1994. Unha fusión da que salientou “o mérito, a valentía, o acerto e a capacidade de autocrítica necesaria” das persoas que a protagonizaron, superando todas as diferenzas .
Para conmemorar todo isto, propuxo unha homenaxe colectiva á dirección saída daquel congreso de fusión na que “todos e todas tivemos claro que a clase traballadora galega precisaba dun sindicato propio, sen dependencias alleas, e para ser un instrumento eficaz, tiñamos que ser un sindicato forte, con implantación en todos os sectores e en toda Galiza e polo tanto non podíamos, non só deixarlle espazos libres ao sindicalismo español, se non que tiñamos que ir a disputarlle moito do que eles xa tiñan ocupado, tiñamos que ser maioritarios en Galiza e confiar na nosa capacidade e nas nosas propias forzas. Conseguímolo. Aí están os resultados”, concluíu.